Zaterdag 7-2-2015: voorwedstrijd Dordrecht- ADO Den Haag en Penaltybokaal

Zaterdag 7 februari 2015 was het dan eindelijk zover. Maanden vantevoren was deze dag al vastgelegd als het uitje van de maand. Misschien wel van het jaar. Een voorwedstrijd mogen spelen bij een eredivisieploeg is niet voor een ieder weggelegd. En dus verschenen de mannetjes zaterdagmiddag bij het stadion van FC Dordrecht met strakke gezichtjes en flauwe glimlachjes. De spanning zat er al lekker op.

Na de ontvangst door Rob Lagarde, de afgevaardigde van FC Dordrecht, werden we, spelers en trainers, naar een kleedkamer geleid onder de hoofdtribune. En een kabaal in dat kleine kleedkamertje. Nee, eenvoudig was het niet om de mannetjes stil te krijgen en om nog heel kort een praatje te kunnen houden om hen voor te bereiden op hun voorwedstrijd tegen VVAC E1. De echte fan van EBOH E1 weet misschien nog wel dat wij al eerder tegen VVAC E1 in het strijdperk waren getreden. Ergens in oktober een oefenwedstrijd tegen deze in het najaar als derde geëindigd team in hun hoofdklasse C.

Een behoorlijk sterke stegenstander, waar we toen, in oktober, tegen oefenden en een 6-7 uit het vuur sleepten in een overigens heerlijke wedstrijd. Vandaag was het dezelfde tegenstander, die, natuurlijk vol met gezonde revanchegevoelens, vandaag uit een ander vaatje zouden gaan tappen.

Alhoewel in een vrijwel leeg stadion, behalve dan het vak aan de zuidzijde van het stadion, waar de ouders, grootouders, vrienden en fans stonden opgesteld om hun gladiatoren aan te moedigen, aan de gezichtjes was toch goed te zien dat ze behoorlijk onder de indruk waren van deze omgeving.

Ook de trainers zijn dit niet gewend hoor. We komen natuurlijk al jarenlang in allerlei stadions en het verre grijze verleden hebben we zelf ook weleens een voorwedstrijd gespeeld bij een eredivisieclub, maar om dan als trainer/coach het heilige Dordtse gras te betreden, dat is toch ook voor ons een nieuwtje. Alhoewel gras? Niet bepaald, Dordrecht FC beschikt natuurlijk over een kunstgrasmat.

De wedstrijd begon, vanuit ons oogpunt, hetzelfde als elke wedstrijd uit het najaarsseizoen. Traag, slaperig en ongeconcentreerd.

VVAC E1 had, zeker gekeken naar het veldspel, de overhand. Hun combinaties waren sneller, hun acties waren gevaarlijker en over het algemeen genomen was EBOH E1 te timide en te slordig.

Desalniettemin werden er door EBOH toch behoorlijk kansjes geschapen en dat resulteerde na een 7-tal minuten in een uitbraak van Furkan en ditmaal bleek zijn inzet opnieuw van grote schoonheid en de 0-1 prikte al meteen op het scoreboard. Dat was zeker geen tegenvaller en eigenlijk een beetje tegen de verhouding in. Je zag overigens het team van VVAC wat terugvallen, geschrokken dat ze waren van deze tegenvaller. EBOH E1 kwam beter in het spel en zoals het altijd gaat bij EBOH E1, ze werden per minuut scherper en harder en de ouwe teamspirit kwam weer bovendrijven.

Het probleem met slap beginnen is vaak dat je er met moeite overheen vecht. Al is EBOH E1 wel zo´n team dat je vergelijken kunt met een ouwe dieselauto. Die moet ook eerst voorgloeien en na een tijdje draait de motor op volle toeren. Toch bleek in de tweede helft dat VVAC beter in de wedstrijd zat. Koelbloedig maakten de VVAC’ers opnieuw gebruik van het slap beginnen van EBOH E1.

In een tijdsbestek van 5 minuten draaide de wedstrijd helemaal om. Persoonlijke foutjes, het niet profiteren van de eigen kansen, en die waren er zeker wel hoor, maakte VVAC gelijk en propten er meteen 2 doelpunten achteraan. Wedstrijd gespeeld denkt de neutrale toeschouwer dan.

De trouwe fan van EBOH E1 weet dan dat het dán pas gaat beginnen. EBOH E1 wordt door de trainers naar voren gejaagd en moeten dan verplicht op elke bal druk geven en de tegenstander opjagen tot ze vanzelf de fouten gaan maken. En niet voor het eerst dit seizoen wist EBOH E1 een tegenstander zo onder druk te zetten, dat het gewoon een kwestie van tijd zou zijn dat EBOH E1 langszij zou komen. En hoewel dat strijdplan prima werd uitgevoerd, bleken de spitsen vandaag niet in goede doen. Je ziet het wel vaker. Er staat spanning op, ze zijn zenuwachtig en de 100% kansen worden dan nét niet verzilverd. Met nog 5 minuten te spelen wist de magiër Jaïr een onverwachte bal toch in het netje te schieten en de aansluitingstreffer werd dan toch gemaakt.

Sil (de keeper) uitgezonderd, elke speler van EBOH E1 gaf druk naar voren en wisten zeker 4 grote kansen te realiseren die helaas niet werden benut. Een eigenschap die EBOH E1 dit afgelopen najaar uitermate goed beheerste. Tegen de 100 doelpunten maken in een halfjaar geeft toch wel te denken. Een probleem met doelpunten is niet één van die eigenschappen. Maar helaas wel in deze wedstrijd.

VVAC kregen hun verdiende revanche, maar het had maar een haartje gescheeld op EBOH had opnieuw in de slotminuten toegeslagen. Keihard gewerkt, de zenuwen uiteindelijk opzij geschoven en een mentaliteit op de mat leggen, waar menig voetbalteam jaloers op kan zijn. En verliezen van een hoofdklasser is nou eenmaal voor een 1^e klasser geen schande, hoor.

De wedstrijd, die 10 minuten korter duurde dan normaal, bleek uiteindelijk voor EBOH E1 funest. Een 3-2 verlies, waar het net zo goed een gelijkspel had kunnen zijn, was even slikken voor deze winnaars. Tenslotte zijn ze in rechtstreekse duels, het toernooi in de zaal en op het veld bij Wieldrecht daargelaten, dit afgelopen halfjaar nog niet verslagen.

Mooie opmerking van de scheidsrechter van FC Dordrecht: “Tsjonge, wat een sterke ploeg trainen jullie jongens, die hoofdklassers lopen gewoon tegen een sterk verdedigingsblok aan….en jullie komen er soms hartstikke gevaarlijk uit….erg leuk team…..” En dat compliment mogen jullie in je zak steken, Sil, Jaymi, Senn, Daan, Tarik, Mitchell, Furkan, Harun en Jaïr!

Na de wedstrijd gelijk naar de kleedkamer om de EBOH trainingspakken weer aan te trekken, lekkere dikke jas er overheen, want het was koud bij FC Dordrecht in het stadion. Daarbuiten natuurlijk ook.

De jongens waaierden wat uit, een groepje ging wat te drinken halen, een ander groepje lekker wat snacken en overal natuurlijk handtekeningen uitdelend aan de binnendruppelende bezoekers.

Allemaal verzameld op de tribune bij de ouders en alle meegekomen fans. De eerste helft bekijken van FC Dordrecht tegen ADO Den Haag. Jammer genoeg geen verheffende wedstrijd, want beide ploegen proberen zich te ontworstelen aan het degradatiespook. Iets waar de jongens van EBOH E1 dit seizoen geen last van hebben gehad. Ongeslagen kampioen in het najaar, da’s ff geen degradatievoetbal, maar voetbal van de hoogste plank. 10 minuten vóór de rust werden we weer opgehaald door Rob Lagarde van FC Dordrecht en werden we via de kleedkamer geleid naar de hoekvlag van het veld, waar we na het rustsignaal van scheidsrechter Serdar Gözübüyük, het veld mochten op komen wandelen voor het toetje van de dag, namelijk de Penaltybokaal.

Ik zal er niet al te veel woorden aan vuil maken. We hadden de jongens kort daarvoor nog verteld: “Ben je aan de beurt, dan loop je gewoon naar de bal, je raapt ‘m even op en je legt ‘m zelf neer. Dan neem je rustig een aanloop en schiet je de bal in de hoek.” Haha, ze waren zo zenuwachtig dat meer dan de helft NIET naar de bal liep en schieten in de hoek was voor de meesten een zware opgave.

Alleen Furkan en Mitchell schoten de bal onberispelijk in de kruising van het doel. De meesten schoten te gemakkelijk in de handen van de jongvolwassen keeper van FC Dordrecht.

VVAC nam hier de strafschoppen een stuk beter en dus was de Penaltybokaal voor EBOH E1 al snel afgelopen. Opnieuw een verlies van 7-4, maar dat zal de meesten niet uitmaken. Ze waren zo zenuwachtig dat ze na het nemen van de strafschop al niet meer wisten in welke hoek ze hadden geschoten. Dat maakt niet uit jongens, later zul je dat allemaal weer herinneren.

Het mooiste moment van de avond moest toen nog gebeuren. Ze werden bedankt door de begeleiders van FC Dordrecht voor hun komst en spel en als het échte toetje van deze bijzondere dag mochten alle spelers van EBOH E1 en VVAC E1 een ereronde lopen langs alle supporters in het stadion van FC Dordrecht. Dat is gefilmd en ik moet zeggen, wanneer ik dat terugzie, dan zijn het net professionele voetballers die net de Champions Leaguecup hebben gewonnen en langs de 4 lijnen van het veld de toejuichingen van het uitzinnige publiek in ontvangst nemen.

Erg leuk zo’n uitje naar FC Dordrecht. Het is voor een ieder aan te bevelen. Trainers/Coaches? Bespreek een dag bij Dordt en het wordt voor elke speler een onvergetelijke ervaring. Zenuwachtig of niet, maakt niks uit. Over 20 jaar praten ze er nog over…..

De coaches.