Zwijndrecht, Sportpark Bakestein

Za 10-9-2016

 

Zo Opa’s! Daar liggen ze dan. Twee verslagen. En maar zeuren dat ze zaterdagochtend al minimaal één verslag binnen zouden hebben. Het zijn net de Waldorf/Statler opa’s van de Muppets. Ik zie ook gewoon een zekere gelijkenis. En ik weet zeker, wanneer ze beginnen aan het verslag, dat ze allebei al bij de 5^e alinea ingedut zijn en telkens opnieuw moeten beginnen. Mijn belofte, dat de verslagen korter zouden worden, zouden grote gevolgen hebben voor het dutgemiddelde van de beide opa’s. ’s Middags in hun fauteuil, een uiltje knappen en jouw verslag slingert dan weer rond over de tafel, want Waldorf en Statler hebben niks met de moderne communicatiemiddelen, zoals een iPad en dus moet alles weer uitgeprint worden door de kinderen en kleinkinderen. Poe, gelukkig ben ik nog jong, sportief en vitaal en heb ik ze allemaal nog op een rijtje. Gelukkig nog geen luiers om wanneer je een dutje doet. Je zult maar plassen terwijl je zit te dutten. Van plassen komt pissen en dan is het gezeik pas echt begonnen. Nou Waldorf en Statler! Zet je bril op, neem nog een kopje koffie en begin. En o wee, wanneer jullie in slaap vallen. Ik laat foto’s maken en in elke wijkkrant opnemen met als titel: “Twee ouwe opaatjes maken het leven zuur van goedwillende voetbalcoach….!!”

Nét 2 dagen na de eerste bekerwedstrijd stond de volgende bekerontmoeting op het programma. Ditmaal was de Pelikaan JO11-2 de volgende opponent. Je zou zeggen, zoho, is dat niet een beetje veel binnen één week, twee wedstrijden. Maar eerlijk is eerlijk, een donderdagavondtraining is zwaarder dan de afgelopen wedstrijd tegen een zwaar verzwakt Wieldrecht. Het leek meer op een oefening in afronden en ook dat gaat op een willekeurige donderdagavond een stuk beter. Wieldrecht had er niks aan en wij ook niet. En of het nou 16-0 werd of 28-1, je blijft er niets aan hebben en dat wisten we toen we afreisden naar een echte tweedejaars tegenstander, zoals Pelikaan JO11-2. Het enige dat je meeneemt naar zo’n wedstrijd is het gevoel van de laatste grote overwinning, maar of het bij pupillen nou ook zo werkt, dat vraag ik me af. Het werkt eerder averechts, want ze hadden het nog over de grote uitslag en het leek wel alsof ze dachten dat het zo het hele jaar zou gaan verlopen. Maar niets is minder waar.

De prille beginminuten van de wedstrijd tegen de Pelikaan maakten al duidelijk dat er vandaag gewerkt moest worden en hard ook. Deze tegenstander maakte gebruik van alle fysiek, die zij meer hadden dan onze ‘lichte’ eerstejaars E-pupillen. Meteen kwam EBOH onder druk te staan en ballen werden te makkelijk verspeeld of in het duel verloren. Vooral onze nieuwste aanwinsten Luciano en Miguel moesten flink diep gaan om weerstand te kunnen blijven bieden aan de grotere kracht en snelheid van hun tegenstanders. Zelfs Marcel, onze keiharde rechtsback, kwam er achter dat ie niet zo makkelijk een fysiek sterkere tegenstander kon aftroeven en uitspelen. Hij kwam bij zijn wissel zelfs even klagen. Zelfs een beetje boos. “Die jongen douwt en houdt vast!” Grumpfff!!! Er kwam zelfs een beetje stoom uit zijn oren. Maar gaandeweg de eerste helft kreeg ie die jongen toch in de houdgreep en sloopte hij stukje bij beetje de felle tegenstand. En toen ie in de tweede helft het muurtje had neergehaald, had ie geen kind meer aan de arme jongen.

Dat gold eigenlijk een beetje voor het hele team. De eerste 10 minuten waren even aanpoten en verzinnen wat je er tegen moest doen. Dat hebben we ze in de rust wel even uitgelegd. Je knalt er bovenop en als er op het middenveld iemand doorschiet, dan val je hem aan en zorg je dat ie er niet langskomt. Dan maar op de grond liggen met die hap. Gebruik je benen, je armen en je gewicht. Ze doen het bij jou toch ook? Telkens wanneer je er één passeert, hangt er weer een hand of een arm aan je lijf en dat is moeilijk hard doorlopen, hoor. Naarmate de wedstrijd vorderde, kreeg EBOH steeds het fysieke spel van de tegenstander onder controle en wanneer je spel gelijkmaakt aan elkaar, dan komen je andere eigenschappen beter naar voren. En dáár maak je het verschil.

In de eerste minuten werd EBOH een beetje teruggedrukt en werd er slordig uitverdedigd. En in die fase hield onze ‘Kaiper’ het doel schoon. Een paar reddingen, door harde schoten werden door Kai prima verwerkt en Kai liet zien makkelijk 50 minuten naar het groeiende gras te kunnen kijken en dan in de 51^e minuut een verbluffende redding te plegen. Vandaag was zo’n dag. De behendige spelers van Pelikaan wurmden zich regelmatig langs onze verdedigers en prikten de bal zo nauwkeurig mogelijk in de hoeken van het doel, maar Kai was alert en lag telkens in de weg. Wel prettig voor een verdediging om te weten dat je een keeper achter je hebt staan die jouw foutjes niet laat afstraffen door de bal niet tegen te houden. En met recht en verdiend kreeg Kai daar in de kleedkamer dan ook de complimenten voor, want alleen Kai zorgde er voor dat EBOH JO11-2 ongeschonden de kleedkamer kon opzoeken.

[ Hier even opletten of de opa’s nog wakker zijn…. ]

In de 8^e minuut brak een belangrijke fase aan. Natuurlijk was de wedstrijd geen eenrichtingsverkeer, niet dat u dat denkt. Voor het doel van Pelikaan ontstonden eveneens wat hachelijke situaties, maar EBOH wist niet te profiteren. In balbezit deden we het in de beginfase niet al te goed. De passes waren onzuiver en ik had ze nog zo gewaarschuwd, éérst een goede pass in de voeten en dán pas bewegen, niet andersom, want dan schop je de bal weg naar de tegenstander en dat gebeurde jammer genoeg ook in situaties dat Pelikaan makkelijk uitgespeeld kon worden door één goede scherpe pass. Met Enzo in de gelederen kun je elke ploeg pijn doen, maar dan moet de belangrijkste pass wel aankomen. Maar goed, EBOH JO11-2 heeft meer wapens tot zijn beschikking. Dat bewees Delano wel. Als antwoord op een overtreding nam Delano zijn vrije trap net buiten het denkbeeldige doelgebied. Wij waren nog een speler aan het instrueren en dus misten wij zijn schot. Maar zoals ik Delano ken, schoot ie de bal met zijn linkerpootje met een effectboog in de rechterbovenhoek. En dat maakt een keeper meestal kansloos. En zo geschiedde. 0-1. Licht tegen de verhouding in. Maar wel lekker. Daar kantelde de wedstrijd wel meteen. De grip op Pelikaan groeide en het zelfvertrouwen nam toe.

Desalniettemin kreeg Pelikaan meteen de volgende grote kans. Een hard afstandschot werd opnieuw door Kai uitstekend verwerkt. Uitgestrekt naar zijn rechterhoek sloeg ie de bal naar de achterlijn en opnieuw was een grote kans van Pelikaan geneutraliseerd. In deze fase, maar ook ervoor en erna, hield Kai eigenhandig EBOH op de been, anders hadden we daar toch echt al een tegentreffer moeten incasseren. Het spel golfde op en neer en beide ploegen maakten er een leuk en aantrekkelijk schouwspel van. Het jammeren was wel dat, als zo vaak, de thuisscheidsrechter teveel het spelbeeld bepaalde. “Teveel van het goede, jongedame”, zei ik nog tegen haar. “Wanneer twee spelers tegen elkaar aan botsen in een gevecht om de bal en je stopt 15 seconden later om de ‘vogel’ van Pelikaan te laten verzorgen, dan moet je daarna een scheidsrechtersbal geven om het spel te hervatten. En niet een vrije trap voor Pelikaan!” Maar ja, ook in Zwijndrecht heeft men last van het SDMO-syndroom. Gelukkig heb ik dan weer last van ZPJEVHDRWZ aanvallen. Het een (Selectieve DoveMansOren) wordt dan weer opgeheven door het ander (Zonder Probleem Jou Even Vertellen Hoe De Regels Wel Zijn).

In de 16^e minuut kreeg Enzo nog een grote kans op de 0-2 door een perfecte voorzet vóór het doel bijna raak te koppen. De bal ging jammer genoeg nét naast. Die actie had een beter lot verdiend, maar het was niet anders. Het kan niet altijd feest zijn. Het was wel een teken aan de wand, want EBOH kreeg, ondanks sterk verweer van Pelikaan, toch het overwicht te pakken. En dat resulteerde in de 21^e minuut in een soloactie van Enzo. Enzo was vandaag hot. De weinige kansen resulteerden bijna allemaal in een doelpunt. Uit het niks de bal krijgen en afdrukken is een kenmerk van een razendgevaarlijke spits. En dus 0-2.

In de 24^e minuut, vlak voor de rust maakte Delano, met een prima aktie over links, een schijnbeweging om te gaan schieten op het doel met zijn linkerbeen en in plaats daarvan gaf hij een glaszuivere High Quality pass op de inlopende Enzo, die totaal geen moeite had om de bal en dus de 0-3 in het doel te tikken. Een keeper verschalken is iets waar Enzo een meester in is. Zo nu en dan lopen zijn hersenen voor op zijn benen, maar wanneer ze synchroon lopen, berg je dan maar. Delano liet in deze wedstrijd zien, samen met Enzo overigens, dat uilskuikenvoetbal incidenteel voorkomt en dan vooral tegen slechte tegenstanders. In dit soort wedstrijden staan deze 2 op en rollen ze de verdediging op als een shagje met een Mascotte vloeitje. Overigens kun je beter Mascotte gebruiken, want volgens Internet kun je tong openhalen aan een Iza vloeitje. Het is maar even een weetje.

Zo. 0-3. Die zit. Kom daar maar eens van terug. Maar dat lukte Pelikaan niet. Vooral niet in de laatste minuut voor de rust. En tevreden liepen we allemaal naar de kleedkamer. In een opperbeste stemming overigens. Waar het in de rust over ging was duidelijk. Jullie speelden uitstekend jongens, maar jullie kenden een moeilijke start. Jullie moeten meer van je af bijten. Ook langere en grotere jongens voelen een tikkie tegen het been, hoor. En zelf kun je ook vasthouden. Doe maar gewoon terug wat ze bij jou ook doen. Dit is nou tweedejaars E-voetbal. En een overtreding maken, nou, daar word je niet voor opgesloten, hoor. Ga zo door.

Nou heb ik al weer heel wat ge-Enzoot en ge-Delanoot, maar ere wie ere toekomt. Maar natuurlijk werd er hard gewerkt door sowieso de hele verdediging met Marcel, Mitchell en Ömer. Het middenveld lieten we afwisselend bezetten door Maikey en vooral door Miguel en Luciano. We durfden het nog niet aan om Luciano en Miguel gelijktijdig in het veld te laten staan, want zij werden nogal vaak overpowered door de grotere tweedejaars van Pelikaan. Mar ze deden allebei hun stinkende best. En in de tweede helft zag je beiden er in vliegen en dat is een goed teken. Met de 4^e M-speler van EBOH-JO11-2, Maikey, komt het wel goed. Hij past zich aan, is wat harder dan de andere twee en hij past zich moeiteloos bij de groep aan. Van Miguel en Luciano gaan we dit seizoen nog veel plezier beleven. Even over een drempel heen en dan volgt de rest.

In het begin van de tweede helft zag je dezelfde aanpak bij beide ploegen. Vooral fysiek werden er flinke robbertjes uitgevochten en jammer genoeg vielen veel overtredingen goed uit aan Pelikaanzijde, maar de eerste goede kans was toch voor EBOH. Een uitstekende combinatie tussen Luciano en Enzo resulteerde in een grote kans, maar deze werd op het laatste moment verijdeld door de Pelikaanverdediging. Pelikaan nam het heft weer in handen, want zij speelden tenslotte thuis. In de rust hadden we nog meegegeven aan de middenvelders op te letten wanneer Pelikaan van afstand wilden schieten, want Kai stond regelrecht tegen de warme zon in te kijken en dat nodigt uit.

Niet veel later kreeg de laatste man van Pelikaan toch de kans om het te proberen met een afstandsschot. Meestal kan ik redelijk goed inschatten of zo’n bal er invliegt en dat was ook deze keer. Hoe Kai het ook probeerde, hij strekte zich volledig uit naar zijn rechterhoek, hij kon er net niet bij. Mooi doelpunt, dat moet worden gezegd. 1-3.

Het maakte Pelikaan wakker. Ze kregen meteen weer hoop op meer en zij drukten dan ook steeds meer EBOH achteruit. Maar niet zonder slag of stoot, want inmiddels had EBOH het fysieke spel van Pelikaan geëvenaard en deden zij niets voor hen onder. Na een boeiende 5 minuten van heen en weer aanvallen en verdedigen, ontsnapte Enzo aan de linkerkant van het veld. Hij kapte de rechtsback uit en stoomde door naar het doel, passeerde de laatste man met een schijnbeweging. Hij kwam voor het doel uit en met de dreiging van schieten ging de keeper naar de grond. Enzo omspeelde hem eenvoudig en tikte de bal eenvoudig in het midden van het doel. Prachtige soloactie. De 1-4 werd door mij op papier vastgelegd en het verzet van Pelikaan was definitief gebroken.

5 minuten later (ik roep maar wat, want Richard gaf allang geen minuten meer door, want hij stond maar te gillen langs de kant. Hoezo bevlogen? Hehehe) werd de kers op de taart door Delano en Enzo gelegd, door een prima eentwee, waarbij Delano opnieuw Enzo in staat stelde te kunnen scoren. Inmiddels had Enzo de smaak te pakken en hij maakte zijn viertrick. U weet wel, een hattrick +1.

De 1-5 mag dan wel wat geflatteerd zijn, want Pelikaan was zeker geen makkelijke tegenstander, de overwinning was zwaar verdiend en een gevolg van uitstekend teamspel. En niet te vergeten een uitstekende Kaiper!! En om die reden gaf ik de eer van de speler van de wedstrijd aan zowel Enzo als Kai. En allebei heel erg verdiend.

Gefeliciteerd jongens. Op naar de beslissingswedstrijd in de poule tegen Groote Lindt JO11-1. En maak je borst maar nat, Dat zal geen makkelijke wedstrijd worden, maar we gaan onze best doen!

De coaches.