Zaterdag 27-2-2016

EBOH F1 – EBOH E2

Na een treurige maand van weinig voetbal en veel voetballers en coaches in de ziekenboeg, brak er eindelijk weer eens een dag aan dat EBOH F1 kon laten zien wat zij in huis hebben. Afgekeurde wedstrijden vanwege de weersomstandigheden, wedstrijden die verzet moesten worden vanwege griepaanvallen en verleden week nog besloot Groot Ammers de wedstrijd aan de Schenkeldijk niet door te laten gaan en deze via de KNVB te laten verzetten.

Dat zorgde er voor dat we ruim een maand later pas weer een wedstrijd konden organiseren en ditmaal zou de overwinning sowieso in handen zijn van een EBOH team. Vandaag speelde EBOH F1 een oefenwedstrijd tegen EBOH E2, een team met spelers die groter zijn, ouder zijn en dus eigenlijk een flink overwicht op ‘onze’ jongens zouden moeten hebben.

 

En hoewel ook EBOH E2 niet op volledige oorlogssterkte aan deze wedstrijd kon beginnen, hetzelfde gold ook zeker voor EBOH F1. Ömer, al langer dan een week in de ziekenboeg, heeft jammer genoeg een longontsteking ontwikkeld en dat is niet mis op zijn leeftijd. Hij wordt erg gemist op zowel de training als in de wedstrijd en dus hopen we dat Ömer weer snel opknapt. Eerst maar goed opknappen en dan pas weer aan voetballen denken, want zijn gezondheid is het allerbelangrijkste dat er is én uhh… voetballen is vergeleken daarbij maar bijzaak. Al denk ik dat Ömer, hem kennende, daar heel anders over denkt.

 

Na een maand niet voetballen en alleen maar trainen, was het voor EBOH F1 weer even wennen. En dát was te zien in de eerste openingsminuten van deze oefenwedstrijd. Maar dat was niet het enige. Er hing een sfeertje van angst, geïntimideerd zijn en overdreven respect voor de tegenstander. Niks mis met respect voor je tegenstander, maar het moet je natuurlijk niet gaan verlammen.

Direct schoot door mijn hoofd: “makke schaapjes en iets met een haas….”. Helemaal niet nodig, maar het gebeurde toch en zelfs de sterkmakers Mitchell en Marcel leken haast wel 2 Schattige Schoothondjes in plaats van 2 Bloeddorstige Bouviers, kuitenbijters, waarover wij normaal kunnen beschikken in het EBOH F1 team..

Ook Delano en Enzo lieten zich de kaas van het brood eten. Ze werden simpelweg opzij gedrukt en ze lieten het toe. Dat het Vince en Noah overkwam, dat was te verwachten. Bij hen vergeleken stonden er lantaarnpalen als verdedigers opgesteld en dat is iets waar deze 2 mannetjes even mee moesten leren omgaan.

 

Het tempo in de wedstrijd werd uiteraard bepaald door EBOH E2. Zij braken telkens uit met 3 of 4 man en zij overliepen met regelmaat de 2 vaste verdedigers van EBOH F1. De middenvelders Delano en Enzo werden met regelmaat vastgezet en afgetroefd op kracht en dan is het terugkomen in je verdediging een moeilijke zaak. Al snel werd EBOH F1 op achterstand gezet. Vrij eenvoudig speelde EBOH E2 het overtal uit en zorgde er voor dat onze ‘Kaiper’ telkens achter het net moest vissen.

Binnen 10 minuten stond de tussenstand op 0-2 en dat was geheel terecht. Ik zeg het niet graag en dus zeg ik het maar één keer. Na 10 minuten kreeg EBOH F1 een wig tussen de aanvallen van EBOH E2 en er werd iets beter samengespeeld en passes kwamen steeds beter aan. Op een strakke pass van Delano kon Noah eindelijk eens het avontuur opzoeken. Prima aanname van de bal, even corrigeren met links en uithalen met hetzelfde pootje. Een hard strak schot in de linkerbovenhoek en Noah bracht met dit mooie schot de achterstand terug tot 1-2.

 

 

In de daaropvolgende 5 minuten kreeg EBOH F1 de geest en wanneer de geest uit de fles is, dan zul je écht rekening moeten houden met dit team. Maar ja, insiders weten dat allang. De sporadische aanvallen in de eerste helft nam ineens toe met 100%, van 1 aanval naar 2. Maar wel een hele gevaarlijke. Delano komt op de juiste plek in balbezit en binnen schootsafstand van het doel van EBOH E2. Helaas. De lat. Die vervelende lat. Delano’s lat! In de terugspringende bal werd EBOH F1 opnieuw gevaarlijk en het scheelde maar een haartje of de 2-2 stond op het scoreboard. Maar zoals je wel vaker ziet, wordt in de tegenaanval door de tegenstander wel gescoord en dan is de 1-3 wel even een tegenslag. Begrijpelijk. De mannetjes van F1 laten dan even het koppie zakken, want ze hadden het gevoel dat ze eindelijk in de wedstrijd kwamen. En dan is zo’n doelpunt een echte tegenvaller. Vooral omdat EBOH E2 snel korte metten maakte met dat goede gevoel en de score optrok naar 1-4 en zelfs nog 1-5. Maar ik had gezegd dat ik ‘het’ maar één keer zou zeggen en dus blijft het daar wat mij betreft bij.

 

Hoewel een piepklein beetje geflatteerd, de achterstand in de rust van 1-5 drukt normaal gesproken het verschil uit tussen een E-team en een F-team, hoe goed ze ook kunnen voetballen.

Je ziet het leeftijdsverschil en het fysieke verschil gewoon normaal in een wedstrijd terug. Een prima test voor de jongens van F1, die zich vast en zeker iets anders van de eerste helft hadden voorgesteld. Wij niet, want opnieuw, dit is nou precies het verschil in teams van een andere leeftijdsklasse. Maar de coaches vonden wel iets anders van de eerste helft.

 

“Wat zijn we nou aan het doen, jongens?”. “De uitslag vind ik niet interessant, het is niet belangrijk met hoeveel je verliest, maar hoe je verliest!! En jullie lijken wel bang. Je laat jezelf gewoon wegduwen en bijna elke keer laat je de bal gewoon afpakken en ga je er niet achteraan. Tijdens een partijtje schop je mij gewoon op de training en maken jullie het mij lastig en ik ben écht twee koppen groter dan de jongens van E2!”.

“Dus heren! In de tweede helft gaan we voetballen en we gaan voor niemand opzij, al zijn ze 5 meter groot. We gaan de bal afschermen wanneer je wordt aangevallen, je past en je komt in beweging. We gaan hen nu eens laten lopen en niet andersom. Pass je medespeler in de voeten en niet 7 meter vóór hem, want zij lopen harder. Combineren en zie je medespeler vrij staan. Verliezen is geen schande, maar er niks aan doen, dát wel!”

 

Altijd leuk die psychoanalyses van de kouwe grond, maar het is altijd zo dat inspelen op hun eer en trots dan ook altijd weer helpt. Je hebt niks te verliezen, alleen je eer en je trots. Vooral wanneer je vertelt dat Messi, de grote Messi, maar 1 meter 67 centimeter groot is en dat bijna niemand hem van de bal houdt en hij sterker, sneller, slimmer en beter dan de allergrootste voetballers die er rondlopen. “Dus mannen! Slim zijn, slimmer zijn dan je tegenstander!”

En zo gingen de mannetjes weer naar het hoofdveld met een lading aan goede adviezen en de overtuiging dat ze er zelf ook wat van kunnen. Je hoeft het alleen maar te laten zien. Meer niet.

Vanaf de eerste minuut van de tweede helft zaten de mannetjes er bovenop. Natuurlijk speelden de spelers van E2 ons in de kaart. Een 5-1 voorsprong, ach, we rollen die kleine jongetjes wel even op en dan gaan we lekker een patatje eten. En die onderschatting en de bijkomende gemakzucht brak hen al snel op.

 

Enzo schoot ineens weer uit de startblokken en maakte zijn acties. Een bijna totale gedaantewisseling vond daar plaats. Delano verloor ineens geen duel meer en als ie de bal kwijtraakte, vocht ie zichzelf terug. De 2 bloedhonden Marcel en Mitchell zaten meteen bovenop de aanvallers van EBOH E2 en die schrokken zich een hoedje. Hee, ik krijg een schop tegen mijn pot…uh…benen. Scheids? De scheids draaide zich om en zei zelfs volgens mij: “Stel je niet zo aan, je bent 2 koppen groter!”.

Vince en Noah begonnen ineens de bal te veroveren op hun grotere verdedigers en schopten naar elke beweging, maar vooral op die van de bal. Ik wil ‘m hebben, IK wil ‘m hebben!

 

En die inzet bracht EBOH F1 het nodige zelfvertrouwen. En al zou de stand 1-5 blijven, EBOH E2 zou niet ongeschonden uit de tweede helft komen. Precies de instelling van elke EBOH’er aan de Schenkeldijk. Al is de tegenstander nóg zo goed, al doen ze nog zó hun best, al krijgen ze nog zo véél kansen, de punten blijven aan de Schenkeldijk. Punt.

Na 3 minuten maakte Enzo eindelijk zijn eerste actie. Schijnbeweging naar links, bal naar zijn favoriete rechterbeen en knallen maar. Zeker van 30 meter afstand schoot ie de bal naar de keeper van EBOH E2, die ik nog voor het begin van de tweede helft had gewaarschuwd. Let op de zon! Daar krijg je nog last van. En zo gebeurde. Even een schittering en zijn handen grijpen half de bal en de bal schiet er doorheen. 2-5.

 

EBOH E2 raakte vreemd genoeg in de stress en eigenlijk was daar op dat moment geen reden toe. Maar er was een grote verandering. EBOH F1 kreeg de geest en je weet, wanneer de geest uit de fles is… EBOH E2 werd afgejaagd en bijna elke keer werd de bal onderschept en afgepakt. Een uitbraak over links, een passje op Vince, die op links doorstoomt en een harde strakke voorzet geeft op de inlopende Enzo. En als Enzo al heeft gescoord, pas dan maar op, want dan staat ie er om bekend om de ene na de andere er in te schieten. En ook dat gebeurde. 3-5.

In de volgende aanval van E2 onderbrak Delano opnieuw hun aanval en hij bedacht zich geen moment, hij brengt Enzo in stelling en Enzo vindt cadeautjes erg leuk. 4-5.

 

Vanaf dat moment is EBOH E2 helemaal de kluts kwijt. Wat is dat nou? We stonden net nog met 1-5 vóór en nu, 7 minuten later staat het 4-5!! En de koek was nog niet op. Marcel en Mitchell speelden voorbeeldig in de tweede helft en lieten eindelijk, na een zwakke en bange eerste helft, zien dat elke spits, of ie nou snel is of groot of behendig, dat ie er wel 5 keer langs moet om succes te hebben tegen deze mannetjesputters. Zelfs bij een paar hoekschoppen van E2, laten ze zich niet van de wijs brengen, ze hangen tegen hun langere tegenstander aan en laten merken dat je uit het juiste hout gesneden moet zijn om EBOH F1 opzij te zetten. We zijn nou aan het voetballen E2, dit is niet de eerste helft!

 

Delano kreeg steeds meer greep op het middenveld en hij had de lastigste taak. Hij moest de rol van Ömer invullen. Keihard verdedigen en de bal afpakken en gelijk in de aanval gaan. En al kwamen zijn passes niet elke keer aan, hij veroverde gewoon de bal opnieuw en gaf een betere pass. Het blijft een genot om dit soort voetballertjes te bekijken. Je ziet ze groeien met de week en het zijn net sponsjes. Elke aanwijzing volgen ze op en ze zijn in staat om het dan bijna foutloos uit te voeren. Dat heet talent. Nou ben ik wel een hééél klein beetje bevooroordeeld. Klein beetje maar. Mag het, zeg? En als je wat anders vindt, schrijf dan lekker zelf een stuk tekst. De schrijver bepaalt wat de lezer leest. En zo hoort het. 🙂 Lekker puh!

 

Enzo had vandaag 2 gezichten. De eerste helft werd ie uitgefoeterd door zijn vader en ik zwakte dat wat af. Zo hoort dat ook, natuurlijk. Enzo zat helemaal in het verkeerde velletje, hij gaf zelfs ballen gewoon aan de tegenstander weg en kreeg zelfs last van vreemde blessures. Als ik het zou moeten zeggen, dan had Enzo vandaag het meeste last van intimidatie en faalangst. Allemaal spoken in je hoofd, zei mijn trainer vroeger. Je bent zo goed als in je dromen en in je hoofd. Alles valt en staat met geloof in eigen kunnen. In de rust liet ik met de hand zien hoe groot Messi eigenlijk is en hij stond als enige op om te zien hoeveel dat scheelt met zichzelf. Achteraf hielp hem dat om tegen zichzelf te zeggen, als Messi het kan, dan kan ik het ook.

Even later gebeurde het onverwachte, niet gedacht dat het mogelijk was in deze wedstrijd. Opnieuw speelde Vince zich vrij en gaf opnieuw een onberispelijke pass op Enzo en Messi ging met de bal aan de haal en zette de zwaar verdiende 5-5 op het bord. En het stadion veerde op en juichte Messi toe, terwijl hij zijn 4^e doelpunt maakte van de wedstrijd.

 

 

Het moet gezegd worden. Vince mag dan wel eens de randen opzoeken van het toelaatbare en heeft op de training nog wel eens een extra waarschuwinkje nodig om hem bij de les te houden, maar vandaag, nee, vandaag liet ie zien wat ie in huis heeft. Knokken voor elke bal, maakt gebruik van zijn meesterlijke linkerbeen en passeert zo nu en dan een tegenstander met groot gemak.

En als ie dan los is, dan volgt vaak zo gemakkelijk een haarzuivere voorzet, daar kan menig linkerpootje een puntje aan zuigen. En ik kan het weten, want ik ben ook een linkspootje. Rode wangetjes, de hele wedstrijd door, dan weet je dat Vince niet op zijn lauweren rust en er voor moet werken. Tot de 5-5 al 2 killing assists gegeven.

 

Noah lijkt vandaag een beetje te zijn ondergesneeuwd in al dit geweld, maar het scherpe oog heeft door dat Noah precies weet wat ie moet doen. Natuurlijk heeft ie het moeilijk met mannetjes die letterlijk 2 koppen groter zijn, maar dat is alleen maar lengte. Hij is in staat om precies op het juiste moment in te grijpen en het kleinste tikje te geven om de bal bij zijn medespeler te krijgen. En ook deed ie meer dan wat van hem verwacht kon worden. Vanuit de spits terugsprinten om precies op tijd een E2 spits van scoren af te houden, dan zie je niet veel mannekes doen. Maar dat wordt wel genoteerd hoor Noah. Vergis je niet.

 

De laatste 10 minuten van de wedstrijd werd gedomineerd door EBOH F1. De spitsen van E2 kwamen gewoon niet meer langs Marcel en Mitchell. Allebei stonden ze als een huis en daar waar Mitchell een speler liet lopen, daar greep Marcel in. En andersom ook wanneer Marcel te laat was, dan greep Mitchell keihard in. Niet zoals in de eerste helft, toen de pootjes nog werden ingetrokken, nee nu werden de poortjes stevig in het kunstgras gezet en de bal kwam er gewoon NIET langs. Duwen, voetjes aantikken, slidings, het hele arsenaal aan truukjes werd opengerukt en niet zonder succes.

Op 25 á 30 meter van het doel kreeg Enzo een klein tikje en de coach mocht eindelijk weer eens met de waterzak het veld in rennen om de ijsblokjes over het gekwetste lichaamsdeel te kunnen gieten.

Neemt u maar van mijn aan, dat water was ijs- en ijskoud!

 

Enzo nam zelf de vrije trap, terwijl de coach terugjogde naar de zijlijn, met zijn rug naar de situatie.

Enzo nam zelf de vrije trap, maar vond het niet nodig om te wachten tot de coach bij de zijlijn was aangekomen. Hij nam de bal keihard op zijn voet (ja, waar anders mee?) en schoot de bal prachtig onder de lat in de kruising van het doel, de keeper verbluft en totaal kansloos achterlatend.

Dat werd mij allemaal achteraf verteld, want ik heb het niet gezien en dus kan ik er nu niet zo heel erg opgewonden over zitten doen. Beetje overdreven hoor, om dan maar gelijk te zeggen dat dit het mooiste doelpunt was van de wedstrijd. En dan kun je niet even op je coach wachten?

Krijg je ook nog een bijdehante opmerking van je leider (en dus vader van Enzo…ahum) dat ik ze leer om altijd de bal in het oog te houden en niet met je rug naar de situatie te gaan staan. Bijdehandje, pffff….kan ik zo slecht tegen hé, wanneer je woorden tégen je worden gebruikt. Bah.

Maar de cirkel is wel rond. Na een 1-5 achterstand weet EBOH F1 de wedstrijd om te draaien en een 6-5 op het scoreboard te zetten. En het lijkt alsof EBOH F1 het nog niet genoeg vind.

 

In de daaropvolgende minuut volgt volgens mij een uitstekende voorzet uit een hoekschop van Enzo en Delano krijgt loon naar werken. Hij komt vrij vóór het doel en kopt de bal keihard achter de rug van de keeper. 7-5. Vlak voor tijd wordt de laatste kaars op de taart geprikt, wanneer blijkt dat opnieuw Vince, met opnieuw een uitstekende scherpe voorzet Enzo in staat stelt om zijn zesde doelpunt te maken en de eindstand 8-5 te brengen.

Een mannetje hebben we nog niet besproken. Onze Kaiper. Kai had vandaag het slechtst mogelijke resultaat gemaakt. 5 maal kansloos tegen EBOH E2. Geen enkele keer een goede kans om er één van tegen te houden. Maar er was geen ongelukkige blik op zijn gezicht waar te nemen. En dat is bijzonder, want normaal gesproken is Kai niet aanspreekbaar na 5 tegendoelpunten. Maar ook hij was blij na de vervelende eerste helft dat EBOH F1 het bijna onmogelijke presteerde om het ingecalculeerde verlies om te draaien in een klinkende overwinning. Uitstekend gespeeld jongens!!

Morgen (zondag) krijgen jullie allemaal een vrije dag…. De (trotse) Coaches!!